Vijf weken, vijf dagen, and counting

Beste allemaal,

Ja beste mensen, ook hier vliegt de tijd (al geldt niet voor alles hier dat het snel gaat). Vandaag zijn we officieel onze 40 laatste-dagen tijd in Malawi ingegaan. Nog 40 dagen en dan zetten we weer voet op Hollandse bodem.. ’t Klinkt bijna alsof we het hier helemaal zat zijn, maar dat is zeker niet het geval. Wel is het natuurlijk zo dat we in Nederland het een en ander hebben moeten/gaan missen.. Ik noem de Live-it!, het 8e Ichthus Wageningen Lustrum, drie bruiloften, een Veldman-familie-pinksterweekend, 5-mei mega bbq, stuk of wat verjaardagen, de warme en droge lente, enz, enz. Staat tegenover dat we hier weer veel, heel andere dingen hebben meegemaakt (voor een overzicht lees je de blogs maar terug).

Goed, sinds de vorige blog zijn er alweer bijna vier hele weken voorbij. Waren we de vorige blog nog vol van de Zambia reis, nu hebben de avonturen zich wat meer binnen Malawi en Lilongwe afgespeeld. Een paar hoogtepunten:

Op zaterdag 7 mei hebben we hier met een flinke club Nederlanders een verlaat Koninginnedag gevierd. Nu denk je, hè, Koninginnedag, dat valt toch op 30 april... Dat klopt, maar omdat de Nederlandse ambassadeur in Zambia en Malawi op 30 april het zelf moest vieren in Lusaka, Zambia, kon hij pas een week later in Malawi de honeurs waarnemen. Desalnietemin, het was een prima dag, een dag met genoeg (verse?) haring, kroketten, kaassouflees en andere Nederlandse culinaire hoogstandjes (vooral gefrituurde ‘hoogstandjes’, zo bleek). Leuk onderdeel van de dag was een foto-rally door de omgeving van Lilongwe. Het idee was om een route te rijden en tijdens het rijden foto’s te schieten van twintig verschillende objecten (als een zak houtskool, kerk, gerst, sojabonen, vliegtuig en gedroogde vis). Het vliegtuig was toch wel het moeilijkst, Lilongwe is bepaald geen Schiphol, hier heb je in plaats van 1 vliegtuig per minuut die aankomt of vertrekt maximaal 4 vliegtuigen per dag. Gelukkig werd het papieren vliegtuig ook goedgekeurd en werden we uiteindelijk zelfs gedeeld tweede! Als beloning mochten we stroopwafels en drop in ontvangst nemen.

Een week later waren we onderdeel van een heuse Malawiaanse IFES-conferentie (voor diegenen die het niks zegt: IFES is een wereldwijd netwerk van christelijke studentenverenigingen, Ichthus Wageningen is er ook een onderdeel van, zie www.ifes.nl voor info). De Malawiaanse IFES-variant heet SCOM, wat staat voor Student Christian Organisation of Malawi. Waar ik totaal niet bij stil had gestaan is dat het studentenwerk hier echt enorm is. In Malawi alleen zijn er ongeveer 30.000 studenten/middelbare scholieren lid en dit jaar vieren ze het 50-jarig jubileum met een bijeenkomst in het voetbalstation van Lilongwe, met plek voor 25.000 mensen... Dat is nog eens wat anders dan het IFES-Nederland lustrum in de Jacobikerk (al was dat ook best heel gaaf).

Goed, de conferentie dus, die vond plaats in de buurt van Lilongwe op het terrein van het Natural Resources College (NRC). De heenreis vanaf Bunda College begon al bijzonder. Een bus, volgestouwd met studenten die al zingend en dansend op weg gaat en daar moet je je als wat stijve Nederlandse hark dan bij thuis voelen, gelukkig was dat snel het geval! Eenmaal aangekomen op het NRC kregen we een studentenkamer aangewezen waar we konden slapen. We waren allebei (we sliepen gescheiden...) te gast bij een Malawiaanse student die al een 8 m2 tweepersoonskamer deelde met een andere Malawiaanse student, dus met z’n drieen op een kamer. Gelukkig was het voor hen geen probleem om met zijn tweeen in een bed te slapen en konden wij gewoon van de luxe van een eigen bed genieten.
De conferentie zelf was inhoudelijk erg gaaf en interessant, echt IFES! Wel merk je dat de ‘aanbidding’ er wat anders er aan toegaat dan wat we in Nederland gewend zijn. Nog nooit zoveel ‘amens’ en ‘halleluja’s’ in een weekend gehoord en het zingen zelf bestaat vooral uit het herhalen van een paar zinnen onder leiding van het dansende praiseteam. De workshops gingen over ‘christen-zijn en corruptie’ en ‘beyond wedding’, twee onderwerpen die hier nogal spelen wat voor ons een mogelijkheid gaf om meer te leren over het ‘gewone leven’ hier.
Verder had het, als blanke, bezoeken van de conferentie ook wel z’n voordelen. We werden echt als VIPs behandeld. Bij het eten een lekkerder stukje vlees (eten was trouwens verder echt boven verwachting goed), iedereen wilde met ons op de foto en speciaal voor ons werd het grootste deel van het programma in het Engels gehouden.

Als laatste item was er vorige week zaterdag een heus voetbal toernooi op het veld van de internationale school. Ik (Reinier) was door onze Italiaanse huisgenoot gestrikt om met zijn VN-team mee te doen. ’t Voetballen was erg leuk al werden we wel 16e van de 16 (slechter kan het dus niet) maar het leverde ons wel een 1,3 meter lange Nsima roerspaan op, als troost prijs. De samenstelling van het team zei wel weer veel over de algehele inzet hier... Voor de eerste wedstrijd waren we nog maar met z’n drieen, de ander vijf (Malawiaanse) collegas waren ‘onderweg’... Gelukkig waren we later compleet, maar toen we eenmaal in de verliezersronde terecht waren gekomen waren, we ineens weer met z’n drieën.. Gelukkig konden we wat sterspelers van andere teams lenen waardoor het een echt internationaal, VN-waardig team werd!

De foto’s kunnen we helaas niet laten zien aangezien ons fototoestel nog steeds ontvreemd is... Wel is het zo dat we het toestel gespot hebben op de ‘black market’ van Lilongwe... Wat was het geval: toen we schoenen wilden kopen voor het toernooi (zie hier maar eens maat 46 schoenen te vinden...) zagen we een van de schoenverkopers met een heel erg bekend fototoestelhoesje om zijn riem lopen. Helaas had hij door dat wij het hoesje herkenden en was hij snel onvindbaar in de massa. Zijn collega’s konden ons helaas niet verder helpen toen we informeerden of ze iemand met een fototoestel hadden zien lopen (wat ons natuurlijk erg verbaasde).

Naast de al genoemde belevenissen zijn we hier natuurlijk vooral voor mijn eigen afstudeeronderzoek, dus daar ook even update over. Komende week gaan we voor de laatste week ‘in-depth interviews’ naar Bunda. We gaan nog een keer de boeren lastigvallen met vragen over hun water gebruik in de velden, de voorlichting die ze (zouden moeten) krijgen van de overheids voorlichters en het gebruik van kunstmest en compost. Vier weken geleden was de vorige veldweek en die was erg interessant. Tussen de interviews door leer je een hoop van het dorpsleven en de problemen die spelen.
Vier weken geleden was het overal de mais-oogsttijd wat er voor zorgde dat veel boeren ’s ochtends in het veld bezig waren om de mais binnen te halen. Bijkomend gebruik is ook dat er flink bier gebrouwen wordt (en gedronken wordt) om te vieren dat de oogst er is wat zorgt voor de nodige aangeschoten dorpelingen die tijdens de interviews even komen buurten. De vrouwen zijn vaak verantwoordelijk voor het bierbrouwen en zijn verrassend genoeg ook vaak degenen die het consumeren... Tussen de interviews door hebben we ook een aantal veldbezoeken gedaan en dat was erg leuk en interessant. Het was grappig om te zien hoe trots de boeren vaak zijn op hun eigen bewerkte veldje, maar ook hoe ze mij als een expert zien en als iemand die alle vragen over watergebruik, gewassen en verwante problemen kan beantwoorden. En dat terwijl ze zelf toch echt veel meer ervaring hebben op dat gebied.

Lastig blijft dat ze allemaal graag geholpen worden (heel begrijpelijk) maar dan vooral ook (alleen) de persoon zelf en niet als dorp want dan “help je de luie boeren ook”... Het vertrouwen in elkaar is vaak afwezig. Een vergelijkbaar iets is dat het niet gebruikelijk om zonder vergoeding samen te werken. Vroeger gebeurde dit meer, maar nu zijn mensen meer gericht op welvaart en dan vooral welvaart voor de persoon zelf/familie van die persoon. En dat kom je ook weer tegen in heel veel aspecten/lagen van de Malawiaanse maatschappij. Zo is het heel gebruikelijk dat (vooral binnen de overheid) je vooral uit bent op allowances en vergoedingen die je ontvangt voor het bijwonen voor vergaderingen (ze noemen het ‘sitting allowances’, zitten is genoeg dus), fieldtrips en workshops zonder dat deze echt perse belangrijk zijn voor je baan of het werk dat je doet. Gevolg is dat mensen altijd onderweg zijn, nooit te vinden zijn als je ze nodig hebt en budgetten ook snel op zijn... Wat niet helpt is dat de president zelf niet bepaald het goede voorbeeld geeft door altijd onderweg te zijn voor buitenlandse bezoeken. Voor meer van zijn recente, interessante, merkwaardige, statements en fratsen moet je maar een beetje googlen!

Rianne is ook lekker aan de slag op kantoor/de school al begint het wel een beetje op een eind te lopen. Op kantoor is er niet altijd evenveel te doen, maar is er wel tijd om weer naar vacatures in Nederland te zoeken (wat ook handig is). Op school zijn de meeste leraren erg blij met de trainingen en het lesgeven wat Rianne doet, alleen de headmistress zelf komt niet al te gemotiveerd over en dat is wel eens jammer. Maar door de situaties op school en op kantoor heen leer je veel over het leven hier en de manier van werken en dat is zeker een verrijking!

Goed, voor zover weer onze belevenissen van de afgelopen tijd. Wij genieten hier nog even verder. Op het programma staan nog een veldweek met interviews in Bunda, een verjaardag/weekendje weg naar het park Liwonde (om nijlpaarden en olifanten te spotten) en een week vakantie met Rene van Bruggen en zijn zus Annelies (ook van Bruggen) in het noorden van Malawi en dan is de tijd hier al weer over! Tussendoor zijn we ook af en toe nog aan het werk (met zijn ups en downs).

Het ga u allen goed!

Reinier en Rianne