Het leven als Azungu

Hallo allemaal,

De afgelopen tijd is er weer genoeg gebeurd, dus tijd voor een update voor het thuisfront!

Politiek is de vorige keer al genoeg besproken dus we zullen het nu wat meer beperken tot ons eigen leventje hier. Omdat we langer in Malawi zijn dan strikt nodig voor een afstudeervak hebben we wat tijd over om zo nu en dan op vakantie te gaan. Komend weekend zullen we met onze huisgenoten en een andere Nederlander naar een natuurpark in Zambia gaan om de ‘Big 5’ in het echt te gaan spotten. ’t Wordt vast gaaf, maar voor foto’s en verhalen moeten jullie nog even geduld hebben.

Wel hebben we twee weken geleden tijdens een minivakantie Cape MacClear bezocht, een plek aan de zuidpunt van Lake Malawi. Ooit was het een missiepost van David Livingstone (die van “Dr. Livingstone, I presume”), maar daar zijn nu alleen nog een paar wat triest ogende graven van over, al is het officieel wel een nationaal monument (een van de 8 in Malawi geloof ik). Waar Cape MacClear en eigenlijk heel Lake Malawi om bekend staat zijn de prachtige cyclide vissen, verkrijgbaar in echt alle kleuren van de regenboog. Er schijnen meer dan 500 verschillende soorten van deze vissen in het meer rond te zwemmen en 90 procent daarvan is nergens anders te vinden. Volgens de een zijn deze 500 verschillende soorten een product van evolutie, ‘k geloof zelf wat meer in de schepping-versie, in ieder geval is het echt bijzonder om tussen te kunnen/mogen snorkelen. We hebben er dan ook ruim de tijd voor genomen.

Tijdens het speciaal voor ons georganiseerde boottripje werden er ook nog een paar visarenden gelokt die we vervolgens mochten bewonderen. Ook werd er een vis ‘gebraaid’, die we samen met rijst en de gebruikelijke tomatensaus mochten verorberen. Echt genieten!

De bewuste graven (of wat er van over is)

De visjes

Rianne in actie

Wat wel grappig is aan Cape MacClear is dat het een paar jaar geleden nog bekend stond als onveilig oord waar toeristen nogal eens van spullen beroofd werden tijdens de boottripjes. Of na de aanbetaling voor de boottrip kwam de bootman vervolgens de volgende dag niet opdagen op de afgesproken tijd/plek. Makkelijke manier om geld te verdienen, minder handig voor het imago van de plek. Gelukkig kwamen ze daar zelf ook achter en hebben ze afspraken gemaakt samen met de beachboys (verkopen de gebruikelijke souvenirs), de accomodaties en politie. Nu zijn er vaste prijzen, heeft iedere beachboy zijn eigen verkoopplek en wordt er niet meer gejat. ’n Stuk handiger zou je zo denken.

De visarend

Cape MacClear by night

Nog een laatste leuke belevenis in Cape MacClear was een openlucht bioscoopje. Dit bioscoopje, midden in het vissersdorpje, wordt twee wekelijks georganiseerd door een Eindhovense voormalig wijnhandelaar. Het concept is heel simpel: je neemt een jaren 30 Walt Disney film met Mickey Mouse, Donald Duck en de andere bekende helden, een projector en een geluidsbox en je krijgt echt het hele dorp mee. ’t Was prachtig om te zien hoe kinderen en volwassenen konden schateren om de grappen en grollen. Waar je met de filmpjes ook achter kwam is dat sommige voor ons vanzelfsprekende dingen, voor hen totaal onbekend waren, zoals bevoorbeeld de paashaas/paaseieren of kabouters. Ook hadden de meesten nog nooit van Donald Duck of Mickey Mouse gehoord, iets waar je totaal niet bij stilstaat.

Na deze korte vakantie zijn we weer verder gegaan met onze bezigheden in Lilongwe/Bunda. Voor Rianne houden de bezigheden in Lilongwe in dat ze twee of drie keer per week naar het kantoor van NOVOC  gaat om te werken aan het jaarverslag van 2010 en het updaten van lijsten met gegevens van kinderen die bij verschillende projecten betrokken zijn. De andere twee dagen gaat ze naar een school in Kauma, een armere wijk van Lilongwe, om de leraren trainingen te geven over het geven van rekenles, het omgaan met kinderen maar ook over visie voor de school. De combinatie van kantoor en de praktijk van de school is leuk, leerzaam en uitdagend. Leuk omdat je met enorm veel mensen in aanraking komt en leert hoe het er op een kantoor/school aan toegaat. Leerzaam omdat Rianne er voor zichzelf ook achterkomt wat voor soort werk bevalt en wellicht een idee is voor de toekomst en uitdagend omdat planningen flexibel zijn (of vergeten worden) en overzicht vaak mist.

De bedoeling is dat Rianne de komende drie maanden op kantoor en bij de school bezig blijft. De komende tijd gaat ze samen met de Headmistress en de directeur van de CBO (community based organisation) om de tafel zitten om meer overzicht te krijgen in bijvoorbeeld de financieen van de school en de verdeling van taken.

Bezigheden in Lilongwe/Bunda houden voor Reinier in dat het veld- en kantoorwerk lekker verder gaat. Afgelopen weken zijn we weer vijf dagen naar het veld geweest om ‘in-depth’ interviews met de boeren af te nemen en om ook eens echt met de voeten de blubber te ervaren (zie foto’s). ’t Verbaast de boeren wel als ze zien dat we in het veld onze schoenen uittrekken om op blote voeten verder te lopen, dat verwacht je toch niet van een ‘Azungu’ (blanke). Beetje hetzelfde als mensen verbaasd aan Rianne vragen waarom ze van de bushalte naar kantoor loopt, ‘heb je geen auto dan..?’ Nee, de meeste blanken wel, wij toevallig niet en dat bevalt eigenlijk prima.

Spreekt voor zich

Gezamenlijke inspanning: het veld opmeten

Maar goed, het veldwerk. De ‘in-depth’ interviews zijn wel een uitdaging. Het valt nog niet mee om de juiste vragen te stellen en vervolgens een antwoord te krijgen wat nog met de vraag te maken heeft. Vaak komt er een heel ander antwoord, niet minder interessant, maar niet handig als je bepaalde vragen wel beantwoord wilt krijgen. Ook het idee van veranderingen in de omgeving/het dorp/het veld is lastig te vatten voor de boeren die we interviewen. We komen er achter dat ze niet alleen niet ver vooruit kijken, maar ook slecht weten hoe het er vroeger aan toe ging en/of er veranderingen zijn opgetreden. Maar gelukkig krijg ik wel genoeg informatie van ze en hebben we soms best open gesprekken over hoe het er in het dorp aan toe gaat. Jaloezie (als het met iemand, na hard werken, beter gaat) speelt een rol, regelmatig komt er een boer (of boerin) langswaggelen na het drinken van flink wat mais bier, vrouwen worden regelmatig door hun man verlaten (die vervolgens vrolijk verderop weer trouwt), hongerbuikjes komen veel voor en de welvaart is lang niet eerlijk verdeelt.

Gelukkig is het ook echt genieten als we wat over-van-de-trouwerij-ballonnen uitdelen, lekker met de kinderen meespelen, vrouwen-op-de-fiets-promoten of lachen om pasgeboren geitjes. Het worden nog drie mooie maanden.



De schatjes



Resultaat, een stralend iemand



Ze krijgen zelfs Rianne aan het dansen

Goed, dat was het wel weer voorlopig.

Geniet van de foto’s, we horen graag van jullie en vermaken ons hier nog prima!

De volgende update meer over onze fantastische huisgenoten (en dan niet alleen de honden) en ervaringen tijdens de visumverleng/safari-trip naar Zambia!

Reinier en Rianne

ps. aanmelden voor de e-mail herinnering bij een nieuw bericht kan nog steeds rechtsboven in het scherm